Enbiya suresinde çok hoş inciler var, açık ve gizli. Önce Allah'ı, evreni ve kıyameti tanıtan ayetler var. Sonra da sureye adını veren nebiler. Bu surede zikredilen nebi isimleri:
Musa ve Harun: Sakınanlar için Furkan, ziya ve zikr verilişi
İbrahim: Ateşin serinlik ve esenlik oluşu
İshak ve Yakub: Hepsi salih
Lût: Çirkin işler (habâis) işleyen kasabadan kurtuluşu
Nuh: Büyük sıkıntıdan (kerbil-'azîm) kurtuluşu
Davud ve Süleyman: Hüküm ve ilim verilişi, mucizeleri
Eyyub: Hastalıktan (durr) kurtuluşu, ehline kavuşması
İsmail, İdris ve Zülkifl: Hepsi sabırlı ve salih
Zunnûn (Yunus): Karanlıklardan ve gamdan kurtuluşu
Zekeriya: İhtiyarlığında kendisine Yahya'nın verilişi
Bu ayetlerde isticâb (duaya cevap) kelimesi dört kere kullanılmış.
Nebi hikayeleri şu inci ile bitiyor:
innehum kânû yusâri'ûne fil-hayrâti
veyed'ûnenâ ragaben vereheben
vekânû lenâ hâşi'în
Onlar iyi işlerde yarışırlar,
Bize umutla ve korkuyla yalvarırlar,
Bize gönülden saygı (huşu) duyarlardı.
Daha sonra, "ırzını koruyan" Meryem'in oğluyla birlikte alemlere ayet olması ve surenin son sayfasında meşhur rahmet haberi:
vemâ erselnâke illâ rahmeten lil-'âlemîn
Seni ancak alemlere rahmet olarak gönderdik
Ve o rahmetin dilinden çok az bilinen bir dua ile sure son buluyor:
rabbihkum bil-haq, verabbuner-rahmânul-muste'ânu 'alâ mâ tasifûn
"Rabbim! Aramızda gerçekle hükmet, anlattıklarınıza karşı ancak Rahman olan Rabbimizden yardım istenir"
