Yetmez miydin, Sen Ey Ölüm!

kellâ bel tuhibbûnel-'âcile

Hayır! Hayır! Siz âcil olanı seviyorsunuz

vetezerûnel-âhire

ve ahireti (sonra geleni) bırakıyorsunuz

Öyle... Maalesef öyle... Peşin olanın peşindeyiz. Yakın olanı seviyoruz. Şimdiyi istiyoruz. Burada ve hemen olsun, diliyoruz. Nefs ısrarcı, şeytan aldatıcı, dünyaysa pek cazip. Halbuki,

"Göz odur dağın ardını göre

Akıl odur başa geleceği bile"

Hep çok zamanımız var, sanıyoruz. "Şimdi önümüzdeki lezzetleri kaçırmayalım, sonra iyilerden oluruz", umuyoruz. Yıllar geçiyor, ömür bitiyor, "Hiç yaşamamış gibiyim!", diyoruz. Varışımız, durağımız, yurdumuz ancak ahiret, buraya bir uğradık geçiyoruz, unutuyoruz. Ancak bir yolcuyuz, oyalanıyoruz. Sahi, ne çok yanılıyoruz.

Dünya ise aslında karanlık bir gece... Herşeyin örtüldüğü, kimsenin kimseyi hakkıyla bilemediği, niyetlerin açık edilemediği bir yer. Gün, o gün doğacak, bekliyoruz. Yarın rûz-ı mahşer, içlerin dış olduğu, hâllerin yüzlerden okunduğu dehşetli bir gün olacak, biliyoruz:

vucûhun yevmeizin nâdire
ilâ rabbihâ nâzire

vevucûhun yevmeizin bâsire
tazunnu en yuf'ale bihâ fâqire

Nice yüzler vardır ki, o gün parlaktır.

Rablerine bakarlar.

Nice yüzler de vardır ki, o gün asıktır.

Bel kıran bir felâkete uğrayacaklarını anlarlar.

Halbuki, yetmez miydin, sen ey ölüm, nasihat olarak? Yetmez miydin?

kellâ izâ belagatit-teraqiy

ve qîle men râq

vezanne ennehul-firâq

vel-teffetis-sâqu bissâq

ilâ rabbike yevmeizinil-mesâq

Dikkat edin (can) köprücük kemiklerine dayandığı zaman,

"Var mı çare bulacak?" denilir.

Artık (can çekişen), hakîkaten bir ayrılış olduğunu sezer,

Bacak bacağa (can havliyle) dolaşır.

O gün sevk ancak Rabbinedir.

Yunus ne güzel bilmiş:

"Giderimiş bunda gelen, dünya işi cümle yalan

Ağlar ömrün yavı kılan, âh nideyim ömrüm seni"

(Ayet-i kerimeler, Kıyâme suresi 75:20-30)